مطالعات طراحی معماری مرکز بازپروری معتادین (کمپ و کلینیک ترک اعتیاد)
نقطه شروع انسان است و بازگشت به انسانيت.
ايراني بودن مستلزم شيوه خاصي از بودن است، مستلزم طرز خاصي از ديدن جهان است طريق معيني از حضور در زندگي، در طبيعت و در برابر…، همچنين به معناي در اختيار داشتن ابزارهاي معيني از معرفت و شيوه خاصي از تعبير جهان و بطور خلاصه فرهنگي خاص. در تحليل همه عناصري که شيوه ايراني بودن را تعيين مي کنند در   مي يابيم که ايراني بودن داراي نشانه هاي متافيزيکي مشخص است، جهاني سراپا تنيده و تافته از نمادها و تصاوير، رفتارهاي قالبي، معمولا بر پايه احساسات، عواطف و سلسله مراتب اولويتها يمان، است که مطابق نظمي خاص بر يکديگر عمل مي کنند و نوعي نقش هستي را رقم مي زنند، اما در آن  هر کارکردي، هر وجودي، جاي خاص خود را دارد.
آنچه مرا به انتخاب اين موضوع يعني محلي براي بازپروري گروهي از سرخوردگان اجتماع ( معتادين) کشاند، ديدگاهي بود که براي آدميان قائل هستم، آدميان سه دسته اند، آنان که آدم اند و از آدميت سخت فاصله دارند که مرده باد آدمي که آدميتش مرده، دسته دوم آنان که آدم هستند و در آدميت باقي مانده اما گاه به بيراهه مي روند و دسته سوم که هم آدمند و هم در آدميت غرق. سخن من با همه آناني است که انتظار دارند که روزي چشم باز کنند که بينند اگر خورشيد بميرد  بار زندگي جاريست.
بر خود نهيب زنم، ميتوان دستي شد براي فراخواندن هنگامي که اين آدمهاي سيه روزگار که از ناداني و خامي در کسوت بخت خود، اوضاع مشمئز کننده اي براي خود ساخته اند در خور تفکرند ترحم، نه تنفر.
به نيکي مي دانم که ادعاي ياري به اين افراد سخت بزرگ و گاه به خالي بنديهاي بزرگ امروز شبيه است که مي خواهيم دنيا را دگرگون کنيم اما نمي خواهم فراموش کنم که در ميان خيل عظيم آدميان خوب و بدي که هر روز کنارشان مي گذريم، وجود دارند مردماني که اسير گشته اند در دام آنچه خود نيز نمي دانند به چه نام بخوانندش .
مي کوشم مامني فراهم آورم براي آناني که هنوز روحشان فعال و زنده است و روحي که مي کوشد در همه قلمروها حرکت کند و در اين پرسه هاي گاه به گاه يادي کند از خاطرات ملتي اسطوره اي، سرزميني جاودان به ارزشهاي معنايي و او را به راهي بخوانم که هنر و آن خاطره جاوداني آريايي که سازنده نظام فرهنگي ماست را احياء و باززايي نو کنند که من نيک دريافته ام آنچه مايه مباهات و فخر مي تواند باشد ميراثهاي ماندگار آن تبار آريايي است که ديگر نه رنگي، نه نامي، نه آوايي از آن باقي است. مي خواهم بگويم يکي از علل سقوط هاي مکرر ما از قلل افتخارات گذشته که مدتها بود از فراز آن به زمينيان، ملل شرق و غرب، خيره شده بوديم، و اينکه ديگر چيز گرانمندي در عرصه اي نيستيم، غفلت از خويش است که گاه در ورطه اين      بي خويشي به بيخودي مي رسيم که چه بسيار تفاوت است ميان اين دو واژه بي خويشي يعني در ديگري، در چيزي برتر، بهتر غرق شدن و بيخودي يعني در خود بي ارزش غرق شدن، بي خويشي يعني هستي را در عشق رقم زدن و بيخودي يعني هستي را به لجن کشاندن.