معرفی معبد لوتوس
معبد آیین بهائی یا مشرق الاذکار بهائیان در شهر دهلی‌نو پایتخت هندوستان است که از معروفترین بناهای مدرن هند به‌شمار می‌آید و به عنوان مادر معابد شبه قاره هند شناخته شده‌است. به معماری این بنا که به شکل گل لوتوس است جوایز معتبر بین المللی بسیاری تعلق گرفته و مقالات بیشماری در نشریات معتبر جهانی در باره آن نوشته‌اند.

معمار این ساختمان یک ایرانی بهائی به نام فریبرز صهبا است که در طرح معماری این بنا از گل نیلوفر آبی الهام گرفته‌است. این گل زیبا در هندوستان نشانه پاکی و روحانیتی است که همواره با عبادت و دیانت توأم بوده‌است.
گل نیلوفر در باور آریایی(شامل ایرانیان و هندوان) نماد تجلی و ظهور میباشد و گلبرگ های آن نشان دهنده ی طبقات عالم است. گل نیلوفر در اندیشه و معماری ایرانی همواره جایگاهی مقدس دارد. در تخت جمشید نیز گل نیلوفر را در دست شاهنشاه هخامنشی و جانشینش میبینیم.همچنین در بیشتر دیواره ها و زیر پا و بالا سر سربازان گاردجاویدان هخامنشی شاهد این گل هستیم. گرچه نخستین بار مصریان گل نیلوفر را در معماری سدها سال پیش از هخامنشیان بکار بردند ولی اندیشه ایرانیان پیرامون نیلوفر به هیچ وجه متاثر از باور های مصری نمیباشد.

نیلوفر با خورشید در ارتباط است: با طلوع خورشید باز و با غروب آن بسته می‌شود. خورشید خود منبع الهی حیات است و از این رو گل نیلوفر مظهر تجدید حیات شمسی به شمار می‌رفت. پس مظهر همه روشنگری‌ها، آفرینش، باروری، تجدید حیات و بی‌مرگی است.
جنبه ي ديگر اهميت اين بنا نقش سمبليك آن در اتحاد بين اديان است، به طوري كه جايزه ي ممتاز كمال هنر معماري را از انجمن بين‌المذاهب در واشنگتن در سال 1987و جايزه ي گلوب آرت آكادمي اتريش را براي ترويج اتحاد و هماهنگي بين ملتها و اديان مختلف واز هر طبقه اجتماعي ٬در سال 2000 برده است.